Nieuwe site, blog gaat verder op Wordpress

Omdat Blogger de app al 2 jaar niet meer bijgewerkt heeft, werkt hij voor geen meter meer! Daarom ben ik overstapt op Wordpress. Mijn oude berichten blijven hier voorlopig staan, maar de nieuwe blogs komen te staan op https://huisjeopdeheuvelinhongarije.wordpress.com
Ik moet nog wel het een en ander uitvogelen en invullen, maar komt goed!
Hopelijk komen jullie daar ook een kijkje nemen.

Groetjes, Marti

Toch maar weer met de aanhanger naar Torvaj

We zouden het echt niet meer doen! We hadden rommel zat in Torvaj. We waren het gesjouw met vanalles en nog wat beu. Toen we vorig jaar onze nieuwe auto bestelden, wilden we er geen trekhaak onder, dan zouden we ook niet in de verleiding komen. Maarja, dan zie ik weer overal allerlei spullen voorbij komen die we echt wel nodig hebben. Of die gewoon heel fijn zijn om vanuit Nederland mee te nemen. Omdat ik hier de tijd heb om op zoek te gaan naar koopjes, of soms omdat het in Hongarije gewoon niet te krijgen is. Alhoewel dat een steeds slechter excuus wordt hoor... Dus in het voorjaar gingen we met een volle bus van Sixt op pad. Ramvol en nog kon alles niet mee. Tja wat moet ik daar op zeggen. Dan heb je wel geen trekhaak, maar de schatten komen hoe dan ook nog steeds in Torvaj. Van de zomer gingen we uiteraard met de auto, ook die zat nokkievol, maar het schuurtje en het thuinhuisje in Rooi werden maar niet leger, rara hoe kan dat toch ;-) Nou dat komt omdat een goede vriendin van mij een tijdje geleden een sauna had gekocht via marktplaats. Ze stuurde mij de link door en ik dacht wauw wan mooi ding. Maar het klote is dat je dan steeds sauna’s te zien krijgt, zo gauw als je naar marktplaats gaat. Ja en daar stond op een gegeven moment toch een mooie op! Ze vroegen 250 euro. En omdat Mario graag in de sauna gaat, vroeg ik aan hem, is dit niks voor ons? Voor in Torvaj dan. Ja is wel een mooi ding, zei hij. Je weet wel hoe dat gaat. Zal ik een bod doen? Ja kunde doen. Nou ik dacht ik zal eens gek doen, ik plaats een bod van 100 euro. Na een tijdje kreeg ik een mailtje dat we hem op mochten komen halen! Ja en omdat we toen ook al geen trekhaak hadden, hebben we de auto van mijn schoonzus moeten lenen, plus hun aanhanger erbij. Kostte een dagje sjouwen, maar we waren ermee in ons nopjes. Maar die stond dus nog steeds in het schuurtje hier. En ik had in het voorjaar 2 hele mooie grote oude linnenkasten gescoord. Die stonden bij de kringloopwinkel in Rooi. Met van die mooie hoge stangen om kleding op te hangen. (Ik denk dat ik er nooit bij kan) Nou bleek dat ze van Cardinaal Johannes Willebrands waren geweest. Daar hebben natuurlijk die lange jurken in gehangen. Degelijk hout met spiegeldeuren, keimooi. Maarja die stonden hier dus ook nog steeds.... En nog wat dozen, je kent het wel. Maar omdat we nu voor wat langere tijd naar Hongarije zouden gaan, was een busje huren geen optie, dat is echt veels te duur. En om die spullen hier nog een half jaar te laten staan, daar had ik echt geen zin in! Dus uiteindelijk zijn we toch gezwicht en hebben we op het laatst nog een trekhaak laten monteren. Zodat we bij ons vertrouwde adres, Masta in Rooi, een grote dichte aanhanger konden huren en die vol konden dauwen. Maar we hebben wel echt alles gewogen, zodat we niet over het maximum gewicht zouden gaan. En nog kon niet alles mee, hahaha. Maar dat zien we de volgende keer wel weer...

Maar het nadeel van een auto met aanhanger is dat je niet zo snel kunt rijden. Dus moesten we onder weg overnachten. Dat deden we deze keer net over de Hongaarse grens in Écs. En dat was een leuke locatie! Het was een echte Hongaarse tanya. Het leek wel een museum, zo leuk. 

Op deze manier kwamen we heerlijk uitgerust aan in Torvaj. Nou het leek wel voorjaar ipv herfst. Het was gewoon nog 21 graden! Heerlijk weer om de aanhanger uit te laden en alles een plekje te geven. 

Falunap - Buli 2018

Afgelopen zomer, jeetje dat klinkt alweer zolang geleden, hadden we weer een falunap in het dorp. En falunap is een dorpsfeest. Een feest wat gedragen wordt door het hele dorp. Iets wat je in Nederland echt niet meer meemaakt. De mannen bouwen het podium en de vrouwen koken. Punt. Maar zo kort door de bocht is het natuurlijk niet… Het feest is al maanden van tevoren aangekondigd via facebook, dus de datum staat al in onze agenda’s.  

Er is een oproep geplaatst op hetzelfde facebook, waar gevraagd wordt om een bijdrage in de vorm van kadootjes, voor de tombola. En omdat wij nog heel veel speelgoed op zolder hebben staan, besloten we om ook een bijdrage te leveren.  En die gingen op de dag vóór de falunap afgeven bij het gemeentehuis. Maar dat was op slot! Komt er een vrouwtje aan gefietst en zegt dat iedereen beneden aan het werken is, de burgemeester ook. Dus wij naar het voetbalveld gelopen. Is het daar al keidruk. Er zijn al keiveel mannen bezig met het opbouwen van het podium, de feesttent en tafels en stoelen. En aan de rand staan een stuk of 4 dames al in een grote ketel goulash te roeren. Ze maken eten voor de mannen die er aan het werk zijn. De burgemeester komt naar ons toegelopen en we zeggen dat we wat kadootjes hebben voor de tombola. Hij neemt ze aan en bedankt ons hartelijk en vraagt of we wijn lusten. Na 3 keer nee gezegd te hebben staan we na 1 minuut toch ieder met een beker wijn in onze handen. De kookdames zeggen dat we tussen de middag terug moeten komen om mee te eten. Maar het is om 11 uur al 30 graden, dus we hebben eigenlijk geen zin in warm eten.. We blijven nog even gezellig buurten en als Mario zijn beker leeg heeft lopen we weer terug naar huis.

De volgende dag rond 7 uur staan paard en wagen, de burgemeester en de zenekár al bij ons voor de poort. Ik doe net of ik ze niet hoor, maar Mario gaat op een gegeven moment wel naar buiten toe. Daar staan Péter met een fles Pálinka op Mario te wachten. Ja hij komt er niet onderuit en drinkt braaf zijn bekertje leeg, haha.

We worden ’s middags op het voetbalveld verwacht, waar het feest gaat beginnen.

Als wij aankomen is het volksdansen al begonnen. Dit vinden we nog steeds heel leuk om te zien!

Natuurlijk staat er ook een lángos kraampje en dat is dan ook het eerste waar we neerploffen. De dame die staat te bakken heeft op een gegeven moment kleine streepjes rood zweet langs haar ogen lopen... Ik denk dat haar spoeling het spontaan begeeft bij de hoge temperatuur...

Operette zangers

Vertier voor jong en oud

Spanning tijdens de tombola :-) 

Net voordat de tombola begint krijgen we ook allemaal te eten. Het is een soort pörkölt met daarbij een dikke snee witbrood. We zien dat heel veel mensen betalen met een bonnetje. Dat hebben wij niet en we vragen hoe ze eraan komen. Ze hebben het gekregen bij de uitnodiging voor het dorpsfeest. Nou bij ons zaten er geen bonnetjes bij. De ene zegr dat voor gepensioneerden is en weer iemand anders zegt dat het je het krijgt als je fulltime in Torvaj woont. Nou dan snap ik het wel, want we zijn nog niet gepensioneerd en wonen daarom niet fulltime in Torvaj. Nouja die 1,15 per bonnetje kunnen we nog wel betalen hoor ;-) 

Dit was niet onze eerste falunap, maar deze was wel heel erg leuk omdat we weer nieuwe mensen hebben leren kennen, waaronder een Zwitsers gezin dat 2 jaar geleden hier is komen wonen. Ook hebben we 2 Duitsers leren kennen die sinds een tijdje hier neergestreken zijn. En gelukkig hebben we ook nog meerdere Hongaren ontmoet!

Maar het speciale van deze falunap is toch wel dat er luchtfoto’s gemaakt zijn van Torvaj. Deze foto's die je hieronder ziet zijn gemaakt door Arpad Marosi. Hij heeft heel veel prachtige foto's gemaakt met een drome. Ik ben hem heel dankbaar want het geeft zo'n prachtig beeld weer van de mooie omgeving waarin wij onze droom willen realiseren. Genieten van het heerlijke Torvaj, samen met familie en vrienden. Zelf kan ik zulke mooie foto's niet maken! 

Op deze foto's zie je mooi het voetbalveld met daarop de feesttent en kraampjes van de falunap.

En hier kun je heel mooi de huisjes op de heuvel zien. In het midden van de foto, bij het zwembad is ons domein.

De Katholieke kerk en het kerkhof

Het gemeentehuis en de klokkentoren

De Evangelische kerk

Het glooiende landschap van Torvaj met in de verte het Balaton

En zo heeft hij er nog veel meer gemaakt. Als ik nu de foto's weer zie, begint de heimwee weer op te spelen... Nog even wachten en dan mogen we weer.

Groetjes, Marti

Het einde van een lange zomer.

Ik ben er weer.

We zijn ondertussen al een paar weken in Nederland, maar ik heb altijd even de tijd nodig om te landen. Ik moet zo wennen als we terug zijn. Wennen aan het drukke Nederland. Aan het fileparkeren, in Torvaj parkeren we ergens onder aan de heuvel, gewoon daar waar de weg stopt. Ik moet ook heel erg wennen aan alle geluiden hier. Auto’s, radio’s, kinderen, vliegtuigen, (we wonen dicht bij Eindhoven), in Torvaj kijkt iedereen om als er een auto door de straat rijdt. Soms zien we heel hoog in de lucht een witte streep, dat was dan een vliegtuig. Je hoort een haantje kraaien, een hond blaffen en bosmaaiers. Voor zover de geluidsoverlast in Torvaj. Ik moet ook zo wennen aan de stank van de uitlaatgassen hier. Verschrikkelijk, dat kan toch niet gezond zijn? Het moge duidelijk zijn dat ik nu alweer heimwee heb. Heimwee naar de rust en de ruimte. Iets wat hier ver te zoeken is… Ik had gisteren gewoon de Hongaarse radio aanstaan om maar wat Hongaarse stemmen te horen…

Ik weet dat Hongarije de laatste tijd niet zo positief in het nieuws is, maar daar ga ik niet op in. Ik heb mijn eigen mening en dat hou ik graag zo. Voor ons is het land goed, zijn de mensen goed. Omdat wij er niet altijd zijn, heeft de politiek vooralsnog weinig invloed op ons. Dus wij hebben het goed daar, nee wij hebben het supergoed daar!!

We hebben een heerlijke zomer gehad. Met af en toe wat bezoek, altijd leuk. Met lekker klussen, ook altijd leuk. Met gezellige uitjes met vrienden, altijd heel leuk. Maar vooral een heerlijke zomer door gewoon daar te zijn, te leven. Wat iets minder leuk was, was het feit, natuurlijk dat Margit overleden is, dat was zelf verschrikkelijk! Maar ook dat we wederom niet konden vertrouwen op het werkvolk. Ja dat was echt niet leuk.

Het begon allemaal zo mooi. Ze begonnen op de afgesproken dag. Mario moest ze dan wel weer op gaan halen, want ja een rijbewijs hadden ze (nog) niet. Maar dat had hij er wel voor over… Niet meer om 3 uur uit zijn zoals vorige zomer, maar om 6 uur. Konden ze om 7 uur beginnen. Dat ging goed en we waren ook heel tevreden over het werk wat ze leverden. 

Maar omdat we bezoek zouden krijgen, had Mario al meteen tegen de werkers gezegd, dat ze anderhalve week niet hoefden te komen werken. Maar daarna waren ze meer dan welkom. Maar helaas pindakaas, ze zijn niet meer op komen dagen. De eerste keer niet omdat er onenigheid onderling was, dus de stukadoor wilde niet meer met de opperman samenwerken en zei dat hij de week erna met zijn broer zou komen. pff het gezeik begon alweer… De tweede keer kwamen ze niet opdagen omdat hij aan zijn rijbewijs moest werken. Rijlessen neem ik aan. Maar er was duidelijk afgesproken dat ze maandag zouden beginnen. Mario had de betonmolen weer uit de schuur gehaald en op zijn vaste plek gezet. De gele kliko was weer gevuld met water, dat gebruiken ze voor de cement te draaien. En we hebben op die plek geen kraan in de buurt, dus doen ze het altijd zo. We hadden de ramen afgeplakt, mijn mooie Japanse esdoorn met plastic omwikkelt. Hij stond al weken met een oude trap om zijn kruin, zodat de werkers hem met de steiger niet zouden breken. Maar nu had ik er plastic omheen gedraaid, zodat hij niet onder de cement kwam te zitten. Want de voorkant van het huis zou dicht gemetseld en gestuukt worden. Maar maandagmorgen kwam er niemand opdagen. Toen we na uren wachten eindelijk iets te horen kregen, zeiden ze dat ze de week erna wel tijd hadden. Nou nee, bij ons zijn niet welkom meer! We zoeken wel weer iemand anders. Toen ik daarna de Japanse esdoorn van zijn plastic en trap ging bevrijden, bleek dat hij al kromgegroeid was…

Dus toen hadden we geen werkers meer en gingen we gewoon verder wat we al de hele tijd gedaan hadden, zelf klussen. Dat is ook gewoon het fijnste wat er bestaat, maar sommige dingen kunnen we niet zelf. Niet omdat we de kennis niet hebben, maar gewoon niet de mankracht of de tijd…

Het eerste waar we mee begonnen was een nieuwe verdiepingsvloer maken. 

De oude vloer was gemaakt van planken en die waren er slecht aan toe. De draagbalken waren nog wel oké dus daar konden we verder op bouwen. 

We besloten om als ondergrond osb platen te nemen die je in elkaar klikt. Die werken minder als gewone osb platen en blijven daardoor mooier aansluiten.

En het was nog een hele klus, want het was zo scheef als een hoepel, dus moesten we alles ook goed uitlijnen. Houtje erbij of houtje eraf, een hele puzzel.

Zo ver zijn we gekomen, de helft van de zolder is klaar. De rest hebben we bewaard voor in het na/ of voorjaar. Want jeetje wat was het warm boven op de zolder! En dan was het niet eens zo’n superwarme zomer. Het was rond de 30 graden en we hadden iedere week wel een flinke regenbui. Ja dat was een rare gewaarwording. 

Terwijl wij in Hongarije mooi groen gras hadden, zagen wij het gras in Nederland en zelfs in Zweden bij mijn broertje, steeds geler worden. Echt de omgekeerde wereld. Maar we vonden het niet erg, zo konden we lekker vooruit. Maar de laatste maand van ons verblijf in Torvaj was het weer gewoon zomers heet en gingen we weer met de schaduw meewerken.

Ook hebben we luiken gemaakt voor de ramen op de veranda. Ik heb dit al jaren geleden gezien op internet en Mario was het met me eens, die zouden we een keer gaan maken. De uitleg had ik opgeslagen en nu was het dan zover. 

Het was zo leuk om te doen! En gelukkig kunnen die lelijke rolluiken daar nu wegblijven. We hadden voor 2 ramen de luiken klaar en toen we bezig waren met het opmeten van het derde raam, bleek dat er tussen de bovenkant raam en onderkant raam, 5 cm verschil zit. Dus de onderkant, waar de vensterbank zit, steekt 5 cm verder naar voren. Ja en dat kan natuurlijk niet. Nog een erfenis van de frotkees die vorig jaar bij ons bezig geweest is… En dit zou dus door de stukadoor van dit jaar verholpen worden, maarja die kwam niet meer opdagen. Dus die luiken konden we nog niet maken. Balen!

Verder hebben we aan de voorkant van de veranda regengoten opgehangen. En heeft Mario de regenpijpen ook in de grond gelegd. Gelukkig was er toen nog wel hulp bij om mee te graven.

En dan hebben we ook nog het buitenkeukentje voorzien van een aanrechtblad, compleet met spoelbak en kraan. Het werkt nog niet, maar dat komt wel. Ook moeten we er nog deurtjes voor maken.

Maar buiten het klussen om hebben we echt weer heerlijk genoten met ons bezoek wat we gehad hebben. Eerst was daar mijn vriendin met haar man. We zien elkaar in Nederland minstens 1 keer per week, maar om haar dan ook in mijn geliefde Torvaj te hebben, maakt het extra speciaal.

We zitten sinds kort samen op schilderles en omdat ik in Torvaj ook verf en doeken heb, besloten we om maar eens lekker te gaan schilderen. 

De mannen zaten te genieten van de Tour de France. En wij waren heel goed bezig, haha. Aan het einde van de middag hadden we alletwee ons doek vol gekliederd.

We hebben lekker geluilakt bij het huis, lang ontbijten, lekker zwemmen en natuurlijk bij buurten.  Echt vakantie!

Ook zijn we met de 4wd lekker offroad wezen rijden. Toen we bijna 10 jaar geleden ons eerste huisje in Hongarije kochten, zagen we op Google Earth dat er dichtbij ons een klein meertje moest liggen. We hadden het al aan verschillende mensen gevraagd, waar dat was. Maar daar kwam nooit een duidelijk antwoord op. Het zou moeilijk te bereiken zijn, er zou niks te zien zijn, etc. Maar nu was onze kans! Gewapend met de Frontera en Google Maps gingen we op pad. En het was goed te doen hoor. 

Een stukje over landweggetjes rijden, hier en daar wat kuilen ontwijken (of juist niet), over een heel smal bospaadjes rijden, en daar lag het meertje opeens! 

Het was een heel mooi vismeertje. Er stonden steigers, waar kleine bootjes aan vast lagen. Ook stonden er hier en daar wat houten hutjes, waar je kon schuilen voor regen en zon. Er was verder helemaal niemand en het was er zo vredig.

Toen we naderhand weer verder reden, stonden we oog in oog met 2 jonge reeën. Wij bleven stilstaan en ze waren net zo verbaasd als wij. In stilte genoten we van dit schouwspel. En toen kwam daar de moeder aan en het leek alsof ze haar kinderen op kwam halen. Ze keken ons nog even aan  en weg waren ze.

We hebben hun op de laatste dag naar Budapest gebracht, maar niet nadat we in Gödöllő naar het paleis waren geweest. Dit paleis is bekend omdat het ook wel het zomerpaleis van Keizerin Sissi wordt genoemd. Het is een prachtig barokke kasteel dat je echt ooit gezien moet hebben. Mensen wat een rijkdom!

Toen Menno en Susan nog een paar daagjes kwamen zijn we ook met de 4wd wezen crossen. Mario was gefascineerd door een landweggetje dat we altijd zien als we over de nieuwe weg van het Balaton naar huis rijden. Waar zou dat toch naartoe leiden? En omdat we toch vrij waren toen zij er waren, besloten we het er op te wagen. Het was een mooi ritje naar boven op een heuvel. En toen we daar aangekomen waren, was het echt de moeite waard! Wat was het mooi daarboven! We konden het Balaton zo mooi zien! 

Maar wat wonen we toch in een prachtige omgeving zeg. Het was er heerlijk rustig, je hoorde alleen het gezoem van de bijen en het geritsel van de bloemen en grassen. 

Er stond een uitkijktoren en daar moesten de mannen natuurlijk even op klimmen.

We zijn met hun ook naar het circus geweest, jeetje dat was lang geleden zeg! We zijn zo’n 20 jaar geleden ook een keer naar een circus in Hongarije geweest. Dat was nog in de tijd dat alle dieren nog toegestaan waren. En dat vonden we toen ook al zielig, maar het was heel normaal bij een circus. Wat ik toen wel echt zielig vond, was dat de kinderen na afloop met een aap op de foto mochten. Die aap zat aan een ketting vast, had gewone kleren aan, en kwam bij de kinderen op het bankje zitten. Ondertussen dat wij de foto namen, zat die aap steeds kleine velletjes te knijpen bij de kinderen in hun armen. Haha geef hem eens ongelijk. Ik ben wel blij dat je zoiets echt niet meer ziet hoor! Zelfs in Hongarije niet. Er was nu wel een olifant bij, maar die liep maar 1 rondje in de piste en in de pauze stond hij er 10 minuten en dan kon je tegen betaling op de rug gaan zitten en een foto maken. Maar er kwam naderhand nog een olifant bij en toen gingen ze toch nog een kort optreden verzorgen. 

 Er waren ook kamelen, zebra´s, maar vooral heel veel paarden. Na de 20^e knol vond ik het wel een beetje saai worden. Maar toen Menno en Susan uitgenodigd werden om in de piste te komen en daar heerlijk voor lul te staan, hebben we zo hard gelachen! Ze mochten mee muziek maken, heerlijk.

Wat we ook nog gedaan hebben, was een bezoekje brengen aan János Bäsci. We zagen dat al vaak voorbij komen op facebook en wilden daar ook wel een keertje gaan kijken. Dus wij dachten dat vinden Menno en Susan ook wel leuk. Ze vroegen ons, wat is dat voor iets? Tja wat is dat voor iets… dat wisten wij eigenlijk ook niet. Meer een oude man die zijn dromen najaagt, die leeft zoals hij het wil. Hij verzamelt bakstenen, vandaar de naam téglagaléria. 

Maar er is zoveel te zien! Je komt binnen in een mooie oude boerderij die ingericht is als museum. Prachtig gewoon! 

Dan loop je naar buiten en daar begint het eigenlijk pas. Er is een toeristische route aangelegd en als je die volgt, val je van de ene verbazing in de andere. 

In een wei zien wij de master zelf bezig. Hij is iets aan het metselen. Je ziet de meest vreemde bouwsels. 

Kippen, ezels, paarden, ganzen, varkens, schapen en konijnen, je ziet ze allemaal voorbij komen. Jeetje wat een heerlijke plek om te wonen!

Als we terug lopen naar het restaurant, komt János Básci eraan gelopen. Ik geef hem een hand en stel mezelf voor. Ik zeg dat we Nederlanders zijn en hij zegt dat hij al een auto had zien staan met gele kentekenplaten. Ik vraag aan hem hoelang hij hier al aan het bouwen is, en hij antwoord dat hij in 2000 met het buitengebeuren begonnen is. Nou dat valt me nog alles mee. Dan zegt hij dat hij een fles water ;-) nodig heeft en dat hij weer verder gaat. 

Wij lopen nog even rond en genieten nog van al het moois wat hier te zien is. Het is warm en we hebben dorst, dus gaan we in het restaurant wat drinken. We bestellen allemaal water en dus komen er 4 glazen met een fles ijskoud water op de tafel. De kosten zijn 70 cent. Dezelfde prijs als die fles water in de supermarkt kost! Jeetje waar maak je dat nog mee….

We sluiten die dag af met een bezoekje aan het Balaton, altijd fijn.

Nou ga ik nog 1 ding vertellen want anders word mijn verhaal veel te lang. We hebben ook nog een falunap gehad, maar dat vertel in mijn volgende blog. Maar weten jullie nog dat je op 27 juli de bloedmaan kon zien? Nou dat zal wel, want daar ging het al dagen over. De voorspellingen waren niet zo goed, er zou bewolking op komst zijn, maar we wilden het toch gaan meemaken. Maar helaas was er inderdaad veel bewolking die avond. We gingen regelmatig naar buiten kijken, en op een gegeven moment werd de bewolking iets dunner. Zou het dan nog?..... En toen kwam daar een berichtje van Machteld. Of wij de bloedmaan ook zo goed konden zien. Zijn wonen aan de overkant van Torvaj en misschien waren daar net gen wolken. Tja, wist ik veel. Nee zei ik, hier zien we niks. Nou hier wel hoor, en ze stuurde een foto naar mij. Kom maar gauw hier kijken zie ze. Ik roep naar Mario, Bij Dirk en Machteld kunnen ze de bloedmaan wel heel goed zijn en we zijn welkom. Nou dat doen we dan toch, zei hij. Dus wij het fototoestel pakken en in de auto, op naar de bloedmaan. En toen we daar aankwamen zag ik al meteen dat de maan wel erg laag stond…. 

Maar hij was wel heel goed te zien. Mooi oranje en perfect rond. Maar toen begon de bloedmaan te bewegen en weg was hij! En toen stond Dirk daar. In het weiland. Met een oranje teiltje op een stok, met daarachter een lamp. 

Whahahahaha die gekke Belg. We hebben zo gelachen, ik pieste bijna in mijn broek. Wat een geniale zet. Op facebook kreeg Mario complimenten voor de mooie foto. Hahaha, hij heeft er ff van genoten en toen gezegd wat het was.

Zo dat was het voor nu, zijn jullie weer een beetje op de hoogte.

Groetjes, Marti